"Самае каштоўнае, што застаецца ў гісторыі грамадства і ў цэлым чалавецтва, - гэта гістарычная памяць. Сёння з жалем і невытлумачальным цяжарам у душы мы разумеем некаторую недарэчнасць і хаатычнасць таго, што адбываецца. Забываюцца ўчынкі, словы, ідэі, людзі. Цяжка ўсведамляць, што вялікія гераічныя старонкі нашага народа спрабуюць ачарніць і апаганіць светлыя пачуцці, - адзначыў аналітык. - Са мной усе згодзяцца, што 22 чэрвеня 1941 года - самы драматычны дзень у нашай гісторыі. Мабыць, ні адна дата так не характарызуе гістарычную лёсавызначальнасць трагічнасці беларускага народа. І ўся тысячагадовая гісторыя цьмянее перад жахлівымі старонкамі Вялікай Айчыннай вайны. Яна прайшла праз лёсы кожнага, пакінула шрам у душы мільёнаў беларусаў і іншых савецкіх народаў, іх нашчадкаў".

Паводле слоў Мікалая Шчокіна, 22 чэрвеня 1941 года - гэта кроватачывая рана, несціханы боль, крык душы і пастаянны зварот да справядлівасці.

"Мінула 80 гадоў, але магілы мільёнаў чырвонаармейцаў, помнікі, якія нагадваюць аб злачынствах нацыстаў у канцлагерах, абеліскі, якія ўвекавечваюць гераічны подзвіг беларускага народа, - напамін усім нам, якія жывуць цяпер, аб чарговых злачынных намаганнях калектыўнага Захаду "дэмакратызаваць" Беларусь", - лічыць палітолаг. - Спробы, што робяцца калектыўным Захадам апошнім часам, каб перапісаць трагічныя, самыя дарагія і ў той жа час слёзныя старонкі нашай гісторыі неабходна расцэньваць як аб`яўленне нам вайны. Вайна ідзе за гістарычную праўду і памяць, за магчымасць нам "беларусамі звацца". Беларусь і ўвесь беларускі народ апынуліся на лініі агню хлусні, фэйкаў, інфармацыйнай вайны, дзяржаўнага тэрарызму. З нас спрабуюць зрабіць бяспамятныя бананавыя плямёны і забраць галоўную каштоўнасць - беларускую душу і культурны код як адзіны фактар, які цэментуе беларускі народ і дзяржаўнасць. Складана пераацаніць заслугі беларускага народа ў подзвігу Вялікай Айчыннай вайны, яго душэўны парыў, непадроблены гераізм і невычэрпную прагу да жыцця. У Год народнага адзінства памяць аб трагічнай даце для ўсіх грамадзян краіны - гэта напамін усім, што ў любы час трэба цаніць адзінства людзей і краіны".

Мікалай Шчокін адзначыў, што Беларусь - адна з першых на постсавецкай прасторы стала адстойваць каштоўнасць Вялікай Перамогі і адна з нямногіх краін у свеце, якая не дазволіла на сваёй тэрыторыі адрадзіцца нацызму, паставіўшы жорсткую заслону гістарычнаму рэйдэрству з боку Еўропы.

"На жаль, глыбока сімвалічна і адначасова трагічна, што менавіта ў гэтыя дні калектыўны Захад уводзіць супраць нас маштабныя санкцыі, гэта своеасаблівая вайна праз народныя сімвалы. Як вучоны ведаю, што сімвалічная вайна заўсёды з`яўлялася прадвеснікам сапраўдных ваенных дзеянняў. У сувязі з гэтым прэтэнзіі калектыўнага Захаду, асабліва Германіі і Польшчы, быць маралістамі выглядаюць і з`яўляюцца па сваёй сутнасці злачыннымі. Знос помнікаў чырвонаармейцам у заходніх краінах (Польшча, Літва, Чэхія, Румынія, Украіна, Латвія, Эстонія, Балгарыя, Славакія) не паддаецца разумнаму тлумачэнню. Фальсіфікацыя гісторыі - гэта злачынства перад нашчадкамі", - падкрэсліў кандыдат філасофскіх навук.

На яго думку, Брэсцкая крэпасць, Хатынь, Чырвоны Бераг, Азарычы, Трасцянец - гэта маўклівыя сімвалы, акропленыя крывёю.

"Таму ініцыяваныя Генеральнай пракуратурай расследаванні крымінальных спраў аб генацыдзе насельніцтва Беларусі ў гады Вялікай Айчыннай вайны і ў пасляваенны перыяд сталі яскравым прыкладам усім сучасным краінам і народам не пакідаць беспакаранымі злачынствы нацыстаў і аднавіць гістарычную справядлівасць. Абавязак кожнага - нізка пакланіцца ўсім, хто гінуў пад бамбёжкамі люфтвафэ, гарэў у печах канцлагераў і ў спаленых дашчэнту вёсках, хто быў па-зверску закатаваны ў засценках гестапа, на кім праводзілі дзікія медыка-біялагічныя эксперыменты, каго жывым закопвалі і забівалі ў душагубках. Наша пакаленне не мае права забываць пра зверствы гітлераўскай Германіі і фашыствуючай дэмакратыі калектыўнага Захаду. Мы не можам дапусціць паўторнага генацыду супраць Беларусі. Правядзенне агульнарэспубліканскай мінуты маўчання стане непарушнай жыццесцвярджальнай традыцыяй, увекавечвае неўміручасць душ і сэрцаў загінулых", - рэзюмаваў Мікалай Шчокін.

21 чэрвеня 2021, Мінск
БЕЛТА