Адметны знак апалчэнца часоў Расійскай імперыі вяскоўцы выкапалі пры ўборцы бульбы ў вёсцы Шаломічы, паведамляе сайт media-polesye.

"Адзін пажылы мужчына распавёў пра тое, што, будучы яшчэ маладым, чуў ад старых, што ў "Мікалаеўскую" вайну некаторыя мясцовыя жыхары, ратуючыся ад голаду, ішлі ў апалчэнне, дзе працавалі (у асноўным) на дапаможных працах. Цалкам верагодна, што дадзены крыж і быў згублены апалчэнцам з мясцовых", — напісаў пра гэта ў сацсетках жыхар Пінска Аляксандр Новарай.

Па словах спецыялістаў, гэта крыж сапраўды часоў Мікалая ІІ, у цэнтры знака намаляваны вензель імператара. З`явіліся падобныя крыжы ў 1812 годзе спецыяльна для ратнікаў дзяржаўнага апалчэння (да 1890 года на ім быў надпіс "За веру і цара").

Першапачаткова знак прышываюць на галаўны ўбор. Пасля заканчэння войнаў, апалчэнцы у адстаўцы насілі крыж на грудзях.

Варта адзначыць, што апалчэнне было зусім не добраахвотным, а фармавалася згодна з мабілізацыйным раскладам.

У Расійскай імперыі дзяржаўнае апалчэнне як пастаянны інстытут было створана ў 1874 годзе. Па Статуце аб воінскай павіннасці, узброеныя сілы дзяржавы складаліся з пастаянных войскаў і апалчэння, якое склікалася толькі ў надзвычайных абставінах ваеннага часу.

Апалчэнне складалася з ўсяго мужчынскага насельніцтва (якое не знаходзілася ў дзеючых войсках), здольнага насіць зброю: ад прызыўнога ўзросту да 43-гадовага ўключна. Афіцэры ў адстаўцы залічваліся ў апалчэнне да 50-55 гадоў.

Часткам з апалчэнцамі прысвойвалася адмысловая форма абмундзіравання. Уводзіць часткі апалчэння ў склад дзеючых армій меркавалася толькі ў выглядзе выключэння. Мелася на ўвазе, што прызначэнне апалчэння — замяшчэнне рэзервовых войскаў.

Апалчэнцы карысталіся агульнымі грамадзянскімі правамі і былі падсудныя агульнаму суду. Падчас праходжання сапраўднай службы за апалчэнцамі захоўваліся грамадзянскія пасады і прызначанае ім утрыманне, ваенная служба залічвалася ў тэрміны выслугі для атрымання павышэння грамадзянскім чыноўнікам.

Мінск, 4 верасня 2017
Sputnik