У сталіцы Беларусі трупа з Казані пабывае ўпершыню. Напярэдадні гастроляў паразмаўлялі з галоўным адміністратарам Купалаўскага тэатра Таццянай Дземеш аб тым, як пачыналася супрацоўніцтва з Качалаўскім тэатрам і якія спектаклі гледачы ўбачаць на беларускай сцэне.

- Яна была агучана, калі прадстаўнікі Міністэрства культуры Беларусі наведвалі Татарстан. Нягледзячы на тое, што артысты Качалаўскага тэатра ніколі не былі ў Беларусі, нас аб`ядноўвае Леў Літвінаў, які ў розныя перыяды часу працаваў рэжысёрам і ў Купалаўскім, і ў Качалаўскім тэатрах. Таксама Янка Купала апошнія гады жыцця правёў у вёсцы Печышчы, што знаходзіцца на процілеглым ад Казані беразе Волгі. Цяпер у гэтым паселішчы ёсць яго музей.

- У мінулым годзе прадстаўнікі нашага тэатра паляцелі ў Татарстан з азнаямленчай рабочай групай. Гэта было хвалююча і цікава. Мы трапілі ў казанскую казку, дзе нас прынялі ветлівыя людзі. Нам удалося паглядзець тры спектаклі: "Рэвізор", "Вар`яцкі дзень, або Жаніцьба Фігара" і "Дракон". На жаль, апошні мы не зможам паказаць на нашай сцэне з-за яго тэхнічнай складанасці. Гэты спектакль практычна невыязны. Праз месяц прадстаўнікі Качалаўскага тэатра таксама прыехалі з рабочай групай у Мінск. Яго дырэктар Аляксандр Славуцкі быў настолькі ўражаны прыгажосцю і спакоем Беларусі, што паабяцаў абавязкова прывесці сюды сваіх артыстаў. Мы выбіралі спектаклі, якія можна паказаць на нашай сцэне. Яна літаральна на метр вужэйшая за сцэну Качалаўскага тэатра, але з пункту гледжання сцэнаграфіі нават такое адрозненне адыгрывае вялікую ролю ў стварэнні карцінкі.

- Каля ста чалавек. Думаю, трэба паказаць ім Зыбіцкую, Нямігу і нашы лепшыя славутыя мясціны, звазіць у Нясвіжскі замак, Хатынь і музей гісторыі Вялікай Айчыннай вайны. Мы ведаем, што, на шчасце, да Казані не дайшлі актыўныя баявыя дзеянні. Да яе данёсся толькі водгалас вайны, боль і людзі-перасяленцы. Хочацца, каб нашы госці ўбачылі, наколькі храбра мы прынялі цяжкі ўдар, як глыбока шануем памяць продкаў, ганарымся іх подзвігамі і перадаём веды пра герояў з пакалення ў пакаленне. Мне таксама хацелася б паказаць качалаўскай тэатральнай трупе Брэст, але вольны час у артыстаў застанецца толькі ў першай палавіне дня, паколькі спектаклі будуць ісці 15 дзён без перапынку.

- Так. Пабываўшы ў ім, я зразумела, што такое тэатральная сям`я. У гэтым тэатры аднолькавае стаўленне і да тэхнічных работнікаў, і да заслужаных артыстаў. Калектыў адзін аднаго вельмі цэніць і паважае. А яшчэ мне вельмі падабаецца дэвіз Аляксандра Славуцкага: мой тэатр - гэта тэатр радасці. Нават пасля сур`ёзных і трагічных пастановак глядач выходзіць з тэатра з пачуццём лёгкага суму, а ў спектаклях заўсёды захоўваецца надзея на лепшае.

- "Рэвізор", "Вар`яцкі дзень, або Жаніцьба Фігара", "Пікавая дама", "Скрыпач на даху", "Васа", "Баль зладзеяў" і выдатны рэтраканцэрт "Калі запаляцца ліхтары". Сцэнаграфія кожнага прывабная і ўнікальная. "Рэвізор" уражвае своеасаблівай палітрай шэрага, пераходам адценняў ад аліўкавага да чорнага. У спектаклі "Вар`яцкі дзень, або Жаніцьба Фігара" акцёры паўстаюць перад гледачом ва ўборах з лёгкіх і паветраных белых карункаў. Дзякуючы яркім касцюмам у "Пікавай даме" ствараецца ўражанне, быццам на сцэне ажываюць картачныя персанажы. "Скрыпач на даху" прасякнуты трагедыяй і болем. У "Васе" выканаўца галоўнай ролі выдатна перадае і ўладарнасць гэтай жанчыны, і яе любоў да дзяцей. А "Баль зладзеяў" - камедыя, якая здзівіць сваёй яркасцю. Я таксама думаю, што рэтраканцэрт "Калі запаляцца ліхтары" будзе цікавы не толькі старэйшым пакаленням, але і моладзі, паколькі сёння бачу тэндэнцыю вяртання да творчасці 1980-х і 1990-х. На гэтым канцэрце маладыя артысты выканаюць творы, пад якія танцавалі іх бацькі, а, магчыма, і бабулі з дзядулямі. Паказ будзе суправаджацца музыкай у выкананні жывога аркестра. Гледачоў чакае святочная атмасфера.

- Так. У кастрычніку мы ляцім у Казань на III Качалаўскі тэатральны фестываль, дзе прадставім знакамітую "Паўлінку". Гэты фестываль праходзіць раз у два гады. Нягледзячы на тое, што ён малады, туды прыязджаюць тэатральныя мастадонты з розных рэгіёнаў Расіі, напрыклад, маскоўскі тэатр "Майстэрня Л.П.Фаменка". На гэтым фестывалі ў нас будзе два паказы. Пагаджаючыся на ўдзел, мы ставілі сабе дзве мэты. Па-першае, папулярызацыя Купалаўскага тэатра за межамі Беларусі. Па-другое, знаёмства татарскага гледача з творчасцю Янкі Купалы. У нас розныя нацыянальнасці і веравызнанне, але нас аб`ядноўвае тэатр. Калі ўсё пройдзе добра, у чым я ўпэўнена, то ў наступным годзе мы адправімся туды з паўнацэннымі гастролямі.

- Часам можна дамовіцца па тэлефоне, але ўсё роўна патрэбны выезд рабочай групы, каб убачыць параметры сцэны, зразумець магчымасці аўдыя-, відэа- і святлоапаратуры. Пасля таго як рабочыя групы вырашаюць заключыць дагавор, у дыялог уступаюць і іншыя спецыялісты для абмеркавання важных дэталей.

- Спачатку трэба паглядзець, як казанскі глядач адрэагуе на "Паўлінку". Я думаю, што яму спадабалася б "Чорная панна Нясвіжа", "Гарачае сэрца", а таксама наша версія спектакля "Вар`яцкі дзень, або Жаніцьба Фігара". У Казані даволі дасведчаны, патрабавальны і ў той жа час адкрыты глядач. У нас ён больш стрыманы. Калі спектакль падабаецца казанскай публіцы, то артыстаў завальваюць кветкамі і апладысментамі, а калі не падабаецца, то людзі даволі холадна прымаюць артыстаў. Яшчэ я з задавальненнем павезла б у Казань спектакль "Апошні атракцыён" з Тамарай Міронавай і Вольгай Няфёдавай у галоўных ролях. Гэта вельмі цікавая і своеасаблівая пастаноўка, якая заслугоўвае доўгага тэатральнага жыцця. На жаль, глядач пакуль не зразумеў "смак" гэтага спектакля. Але "Апошні атракцыён" актуальны і кранальна злабадзённы. Ён кране гледача любога ўзросту.

БЕЛТА, 15 жніўня 2023