Кожны дзень у Беларусь прыязджае ад некалькіх дзясяткаў да некалькіх соцень грамадзян Украіны. Нехта знаходзіцца тут ужо тры тыдні. Мясцовыя ўлады і неабыякавыя людзі дапамагаюць чым могуць: адзенне, дах над галавой, харчаванне. Але ўкраінцы аб сабе кажуць так: мы працы не баімся, на шыі сядзець не жадаем. І просяць дапамагчы ім з працаўладкаваннем.

Мала хто з прыбылых можа сказаць напэўна, як надоўга затрымаецца ў Беларусі. Але практычна кожны, хто вырашыў тут уладкавацца на доўгі тэрмін, хоча зноў пачаць нармальнае жыццё: уладкаваць дом, знайсці працу, аддаць дзяцей у школы і садкі.

Святлана прыехала з-пад Гастомеля ў Гомель усяго пару дзён таму. Становішча было бязвыхадным: патрэбны былі важныя лекі. Крыху агледзеліся і на сямейнай радзе вырашылі: застаемся ў Беларусі, падаем на статус бежанца і будзем працаваць.

"Апошнія тры тыдні прайшлі страшна. У іншыя бакі мы ўжо не маглі эвакуявацца - разбіты ўсе масты. Нас тут сустрэлі добра. Але нам і там (на радзіме) было добра! Але часам здавалася, што нас проста кінулі…" - успамінае Святлана апошнія тыдні ва Украіне.

Яна з мужам і двума дарослымі дзецьмі вырашылі, што пакуль будуць жыць у Беларусі. Таму нават перавезлі сюды сваіх гадаванцаў - папугая і ката. Кіраўнік сямейства падкрэслівае, што вельмі ўдзячны беларусам за дапамогу, але сядзець склаўшы рукі без справы яны не маюць намеру. Будуць працаваць, падаюцца на від на жыхарства.

"Муж быў будаўніком, потым прарабам. Ён не можа сядзець на месцы. Чакаем, пакуль вырашыцца пытанне з дакументамі. Вядома, хочацца вярнуцца. Калі будзе куды", - кажа Святлана.

"Вернемся", - супакойвае старэйшы сын.

Выпадкова аказаліся ў Беларусі і некалькі ўкраінскіх дальнабойшчыкаў: яны проста не змаглі вярнуцца на радзіму. Дужым мужыкам нават крыху няёмка, што іх акружылі такім клопатам. Дзякуюць, але на шыі сядзець ні ў кога не жадаюць, таму просяць любую працу.

“У нас ёсць жадаючыя хаця б дзесьці папрацаваць. Мы таксама закладнікі абставін. Рукі-ногі-галава ёсць. Мы ж не толькі кіроўцы, мы, калі трэба, гатовыя і ў слесары, і ў дворнікі. Толькі б без справы больш не сядзець", – кажуць дальнабойшчыкі.

Мясцовыя ўлады арганізавалі вадзіцелям сустрэчу з аўтобусным паркам. А з працай на шматлікіх прадпрыемствах даюць і жыллё. Да ўсіх прыбылых з Украіны індывідуальны падыход: валанцёры і службы занятасці праводзяць анкетаванне, даведаюцца, хто чым раней займаўся, прапануюць вакансіі, эміграцыйныя службы - з дакументамі. Працаўладкаванне цалкам празрыстае і афіцыйнае.

На статус бежанца падала заяву і сям`я Алены, якая жыве ў Беларусі з 2 сакавіка з чатырма дзецьмі. Яна прыйшла пешшу з вёскі Дравіны (Чарнігаўская вобласць), што адразу ля беларускай мяжы. Жанчына ўсё жыццё працавала даяркай. Працу ёй ужо знайшлі - ферма прама ў 5 кіламетрах ад старой хаты, які застаўся па іншым боку мяжы. Для шматдзетнай сям`і ўжо рыхтуюць жыллё. Наперадзе наваселле і клопаты па ўладкаванні.

"Пакуль так. Вяртацца нам няма куды. Вядома, я хачу працаваць. Хачу назад, у сваё сяло, у свой калгас. Але пакуль на Украіне ўсё не адновіцца, мы туды не паедзем. Дзеці - гэта ўсё, што ў мяне засталося ў жыцці" , - кажа Алена.

Sputnik, 16 сакавіка 2022