Калі раней у пасляваенны час суровыя бацькоўскія пакаранні глядзеліся ў кантэксце выхавання адносна гарманічна, то цяпер час іншы, і пара падумаць пра іншых выхаваўчых метадах ў адносінах да дзяцей, кажа Ганна Граноўская.

"Але на мой погляд, непарушным застаецца адно - калі ты здолеў пабудаваць з дзіцем даверныя адносіны, то для яго самым вялікім пакараннем будзе, калі ты мінімізуешь зносіны з ім." Я раззлаваўся, я пакрыўдзіўся, я не хачу з табой размаўляць", то бок пакаранне як пазбаўленне самага важнага, што ёсць паміж вамі, гэта зносіны ты б мог падарыць дзіцяці. Але пакаранне ў сэнсе ударыць, збіць, паставіць на гарох ... Слухаеш, што вытвараюць бацькі, і валасы варушацца", - распавядае Граноўскай.

Педагог адзначае адну з крайнасцяў выхаваўчага працэсу ў сям`і: ужываючы пакаранне да дзіцяці, бацькі нярэдка спрабуюць такім чынам папоўніць прагалы ў яго навучанні, напрыклад, адна мама распавядала педагогу, як ставіла дзіця на калені на гарох з-за невыученнай табліцы множання.

"На постсавецкай прасторы значна больш перагінаў у бок "Яжмаць", тады проста ўсё дазволена, і дзіця на п`едэстале бажаства. Альбо, наадварот, з дзіцем наогул ніяк не лічацца, яго тузаюць. І на мой суб`ектыўны погляд, значна больш стаўленне да дзіцяці выяўляецца на вуліцы ці ў краме, калі яго прымушаюць замаўчаць, не рухацца не бегаць, не гаварыць наогул нічога", - разважае Граноўскай.

Нагадаем, тыднем раней да тэмы хатняга гвалту звярнуўся генеральны пракурор краіны Аляксандр Канюк, патлумачыўшы, чаму ў Беларусі няма неабходнасці ў прыняцці асобнага закона. Па словах генпракурора, у цяперашнім заканадаўстве для вырашэння праблем хатняга гвалту "усё ёсць", галоўнае - гэта выразная правапрымяняльная практыка. Акрамя таго, да вырашэння хатніх канфліктаў трэба прыцягваць супрацоўнікаў МУС, а не ЖЭСаў.

Sputnik, 26 снежня 2019