1910
І вецер, і сокал, і я —
Сыны адной долі-жыцця,
Наводзім маркотныя мы
I думы і песні адны.
Разняў вецер крыллі свае,
Ляціць, і шуміць, і пяе;
Пяе а свабодзе сваей,
Пяе а бязволлі людзей.
Як вецер, і я б так ляцеў,
Як вецер, аб тым самым пеў,
Як вецер, свабодны мой дух,
Хоць гора цягаю ланцуг.
Пад зорамі сокал завіе,
Глядзіць па-арлінаму ўніз.
Там сокалу свету не жаль;
Мілей яму небная даль.
Як сокал, і я б мкнуў да зор:
Там сонца, раздолле, прастор;
Без жалю б пакінуў зямлю,
I хатку, і долю сваю.
I вецер, і сокал, і я —
Сыны адной долі-жыцця,
Наводзім маркотныя мы
I думы і песні адны.
1910
Ссылка на текущий документ: http://belarus.kz/pages/print/1/2787
Текущая дата: 27.04.2024