Захад заразіў Сербію «каляровай рэвалюцыяй»

Чарговую «каляровую рэвалюцыю» пасля няўдалага грузінскага майдана, а прасцей кажучы спробу дзяржперавароту, мы назіраем у Сербіі.

У той самай шматпакутнай Сербіі, якую ў 1999 годзе так неміласэрна і па-варварску бамбіў самы «міралюбны вайсковы блок у свеце» — НАТА і ў якой упершыню ва ўсіх аспектах была адпрацавана праславутая метадычка Шарпа.

Абсалютна фармальнай падставай для пачатку цяперашніх пратэстаў стала леташняя трагедыя ў Нові-Садзе, калі на чыгуначным вакзале ў выніку абвальвання бетоннага казырка загінула 15 чалавек. У адказ на гэту трагедыю студэнты пачалі арганізавана, нібы пад нечым нябачным, але дакладным кіраўніцтвам, блакаваць універсітэты, школы і транспартныя вузлы. Сёння пратэсты ў Бялградзе выйшлі ўжо далёка за рамкі студэнцкіх хваляванняў і ўсё больш выразна нагадваюць мерапрыемствы, прадугледжаныя метадычкай Шарпа. Тыя, хто пратэстуе, носяць сербскія сцягі, патрабуюць перамен, перакрываюць вуліцы, спрабуюць блакаваць парламент і рэзідэнцыю прэзідэнта, скандуюць лозунгі «Качай» і «Выходзьце на вуліцы», выкарыстоўваюць барабаны, свісткі (адзін у адзін нагадвае спробу дзяржперавароту ў Беларусі, калі па мінскіх вуліцах хадзілі такія ж натоўпы «неверагодных».). На мінулых выхадных у Бялградзе адбылася, мабыць, самая буйная антыўрадавая акцыя, якая сабрала, паводле звестак МУС Сербіі, каля 107 тысяч чалавек.

Безумоўна, такі маштаб і арганізаванасць пратэстаў, а таксама ўдзел вялікай колькасці людзей з правінцыі патрабуе вельмі сур’ёзных фінансавых і лагістычных рэсурсаў для іх аператыўнай дастаўкі ў Бялград. Усё гэта падкрэслівае, што ёсць цэнтралізаваная каардынацыя пратэснага руху і знешняе фінансаванне. І ўсё паказвае на Захад. Бо невыпадкова, што менавіта заходнія краіны заклікаюць сербскія ўлады не прымяняць празмерную сілу да пратэстоўцаў і пачаць дыялог з апазіцыяй (дзесьці мы ўжо гэта чулі, прычым неаднаразова). Як сцвярджаюць сербскія праваахоўнікі, для дэстабілізацыі краіны з мэтай змены дзяржаўнай улады Еўрасаюз выдаткаваў каля трох мільярдаў еўра праз няўрадавыя арганізацыі і заходнія спецслужбы.

У прынцыпе ўсе гэтыя дзеянні выдатна ўпісваюцца ў заходнюю стратэгію па ўстанаўленні лаяльных рэжымаў на Балканах (гэта значыць, адарваць гэтыя краіны ад супрацоўніцтва з Расіяй), а таксама забяспечваюць адцягненне ўвагі Бялграда ад сітуацыі вакол Рэспублікі Сербскай Босніі і Герцагавіны і здабычы сербскага літыю. Дарэчы, менавіта гэты рэдказямельны метал стаў адным з сур’ёзных камянёў спатыкнення: сербы выступаюць супраць пачатку распрацоўкі радовішчаў літыю, бо гэта нанясе вялізны ўдар па экалогіі балканскай дзяржавы. Але за гэта выступае Еўрасаюз...

Разумеючы, што для падсілкоўвання «каляровай рэвалюцыі» неабходны агрэсіўнасць і чалавечая кроў, галоўныя лялькаводы выкарыстоўваюць засланых баевікоў, каб ажыццяўляць дэстабілізацыю грамадства. Так, сербскія праваахоўнікі ўжо затрымалі некалькі чалавек, у аўтамабілі якіх знаходзілася вялікая колькасць гатовых да прымянення кактэйляў Молатава.

Актыўна працуе супраць сербскіх улад і інфармацыйны складнік у частцы падрыхтоўкі і распаўсюджвання фэйкавых навін.

У прыватнасці, былы начальнік генштаба Сербіі і адзін з лідараў апазіцыі Здраўко Понаш заявіў, што падчас акцыі ў Бялградзе паліцыя нібыта прымяніла «гукавую гармату», у выніку чаго ўзнік шум. Краіны Захаду адразу выказалі агульнае абурэнне дзеяннямі Бялграда. Аднак МУС Сербіі абвергла дадзеную інфармацыю, а прэзідэнт Вучыч заявіў у сацыяльнай сетцы, што «калі ўсё канчаецца беспаспяхова, даводзіцца хлусіць, і яны прыдумалі гісторыю з гукавой гарматай. Яны знайшлі гэту гармату, паказалі яе ў руках вайскоўцаў „Кобры“. Толькі гэта не гукавая гармата, а звычайная антыдронавая (антыдронавае ружжо.), таму што ў арміі Сербіі і „Кобр“ увогуле няма гукавой гарматы».

Застаецца спадзявацца, што супрацьстаянне сербскіх улад і накормленых заходнімі грашыма пратэстоўцаў не дойдзе да крайняй кропкі, да кровапраліцця і завершыцца мірам, а ўсе тыя, хто распальвае нянавісць у сербскім грамадстве, атрымаюць па заслугах, а таксама будуць зроблены далёка ідучыя высновы па дзейнасці няўрадавых і некамерцыйных арганізацый. Інакш Сербія цалкам можа стаць пакорнай шахтавай калоніяй Еўрасаюза і НАТА.

Сяргей Чычылаў

_________________________________

У тэму

Кірыл Коктыш, доктар палітычных навук, прафесар МГИМО:

"Сербію ЕС і «глабалісцкая партыя» імкнуцца ператварыць у адну з пляцовак супрацьстаяння, як ні дзіўна, Расіі і Трампу, г. зн. сілам, якія адстойваюць традыцыйныя каштоўнасці. Іншымі такімі пляцоўкамі з’яўляюцца Грузія, Румынія, Венгрыя і Славакія. Да гэтага часу «глабалістам» не ўдалося атрымаць упэўненай перамогі, у Грузіі яны пакуль прайгралі, у Румыніі супрацьстаянне пакуль адкладзенае, у Венгрыі і Славакіі разгайдаць народ пакуль не вельмі атрымліваецца. Тым мацнейшы ціск на Сербію.

А Сербія моцна ўразлівая ўжо ў сілу таго фактару, што ў значнай часткі бізнес-эліт грошы знаходзяцца ў ЕС, на яго ж і завязаны іх бізнес. І сёння яны, напэўна, атрымліваюць з Еўропы прапановы, якія, скажам так, складана ігнараваць: яны павінны выбраць паміж сваёй краінай і сваімі грашыма. Як мы бачым па маштабах пратэстаў, многія выбралі грошы: дэклараваная пратэстоўцамі нагода пратэстаў відавочна несуразмерная з іх маштабамі, а гэта значыць, што значныя фінансавыя ўліванні былі і працягваюцца.

Па ідэі, Вучыч тэарэтычна мае ў сваіх руках інструменты, каб аператыўна ідэнтыфікаваць фінансавыя патокі і іх кіраўнікоў: у выпадку іх ускрыцця пратэсты істотна «здуюцца». У яго ёсць магчымасць, калі будзе неабходнасць, выйграць час, абвясціўшы датэрміновыя выбары і перанёсшы тым самым момант супрацьстаяння на тры-чатыры месяцы наперад, у разліку, што за гэты час расклад можа кардынальна змяніцца не на карысць ЕС і глабалістаў. Які з варыянтаў абярэ Вучыч: першы — ініцыятыўны ці другі — пачакаць — убачым хуткім часам."

Мікалай Бузін, доктар ваенных навук, старшыня Пастаяннай камісіі па правах чалавека, нацыянальных адносінах і СМІ Палаты прадстаўнікоў:

"Сербія — гэта адзін з важных партнёраў нашай краіны на працягу многіх дзесяцігоддзяў. Нас звязвае не толькі гістарычнае адзінства, але і дастаткова блізкія чалавечыя адносіны. Яскравы прыклад таму — прылёт Аляксандра Лукашэнкі, маладога Прэзідэнта, адзінага з кіраўнікоў дзяржаў свету, у Сербію падчас бамбардзіроўкі яе сіламі НАТА ў 1999 годзе. Гэта яскравы паказчык таго, што ў самыя складаныя часы Беларусь была з Сербіяй...

Літаральна днямі на нашых вачах была чарговая спроба перавароту ў гэтай краіне. Што б ні расказвалі заходнія СМІ, гэта рэальны пераварот, які планаваўся, які фінансаваўся, на які рабілася стаўка.

Чарговы раз сербскі народ, які падбухторваецца пэўнымі коламі, паспрабаваў змяніць сваю будучыню. На шчасце, знайшліся сілы, якія захавалі стабільнасць і адзінства астатняй сербскай дзяржавы. У перспектыве, я ўпэўнены, Сербію не пакінуць у спакоі, паколькі яна нараўне з Венгрыяй, Славакіяй з’яўляецца той краінай, якая спрабуе праводзіць уласную палітыку. У гэтых умовах мы абавязаны кансалідаваць намаганні, знайсці тыя пункты судакранання, якія дапамогуць нам пераадолець складаны для ўсіх краін перыяд фармавання шматпалярнага свету. Сёння як ніколі павінны быць побач і дапамагаць адна адной тыя сілы, якія настроены на пазітыўнае мірнае развіццё Еўропы."

Звязда, 19 сакавіка 2025