Прыгавораны пазней да расстрэлу, Лакуста ў той момант расказваў, што 118-ы паліцэйскі батальён у Плешчаніцах дыслакаваўся з канца 1942 года да прыкладна чэрвеня 1943 года.

«У канцы лютага, на палях яшчэ ляжаў снег, два ўзводы — першы і трэці першай роты пад агульным камандаваннем шэфа Вельке і камандзіра першага ўзвода першай роты Мялешкі на дзвюх машынах выехалі правяраць тэлефонную сувязь на шашы Плешчаніцы — Мінск. Калі ад’ехалі ад Плешчаніц кіламетраў 20, убачылі мужчын і жанчын, якія працавалі ў лесе», — апісваў падзеі таго часу падазраваны.

Адразу за лесарубамі на шашы пачыналася горка, успамінаў Лакуста. Калі мы праехалі і сталі спускацца з яе, па машынах быў адкрыты прыцэльны агонь. Немец Вельке быў забіты. Узвод Пасечніка пайшоў лесам у абыход партызан, якія напалі на яго. Мялешка загадаў мне арыштоўваць усіх людзей, якія працавалі ў лесе. Памятаю: пры гэтым ён сказаў, што лесарубы ведалі аб засадзе, але не папярэдзілі нас, а яшчэ ў насмешку махалі рукамі«, — адзначыў ён.

Па словах Лакусты, ён узяў чалавек шэсць-сем са свайго аддзялення і пайшоў арыштоўваць лесарубаў. Група, якую ён узначальвае, падышла да месца, дзе яны працавалі. Лесарубаў было да 15 чалавек. Убачыўшы, што яны сталі ўцякаць, адкрылі па ўцякаючым агонь. Усяго было забіта да 10 чалавек.

«Па лесарубах, якія ўцякалі, страляў і асабіста з карабіна, які быў у мяне на ўзбраенні. Для канваіравання астатніх у Плешчаніцы вывеў групу паліцэйскіх», — адзначаў падазраваны падчас допыту.

Звязда, 13 лютага 2024