"Беларусь выконвае ўсе свае абавязацельствы і на нашай тэрыторыі няма ніякіх праблем з мігрантамі. Да іх не праяўляецца ніякая агрэсія. Яны даволі свабодна сябе адчуваюць. А тое, што робіць польскае кіраўніцтва, - гэта дэманстрацыя поўнага парушэння тых абавязацельстваў і каштоўнасцей, якія польскае кіраўніцтва ўзяло на сябе выконваць пры ўступленні ў ЕС у 2004 годзе. Нагадаю пра Дублінскае пагадненне, па якім польскі бок павінен не выкарыстоўваць сілу, армію або іншыя нейкія метады, а прымаць адпаведныя заяўкі ад мігрантаў, разглядаць іх, наколькі яны адпавядаюць канкрэтным крытэрыям бежанцаў. "А пасля ўжо, калі мігранты прызнаюцца бежанцамі, прадастаўляць сховішча, а калі не прызнаюцца, то за ўласны кошт ажыццяўляць дэпартацыю ў краіну знаходжання", - сказаў Пётр Пятроўскі.
Пакуль жа, паводле яго слоў, мы бачым грубыя парушэнні гэтых патрабаванняў ЕС з боку Польшчы.
"Мы бачым спробы абвастрыць сітуацыю, спробы ўчынення актаў агрэсіі з боку Польшчы ў адносінах да Беларусі. Гэта адбываецца ўсё праз мілітарызацыю, праз фармаванне розных узброеных падраздзяленняў літаральна за 40 км ад Беларусі, што выклікае ў нас трывогу. Таму што такія дзеянні не могуць разглядацца як дзеянні мірнага характару. Яны, наадварот, будуць садзейнічаць павышэнню градуса мілітарызацыі рэгіёна і павелічэнню розных правакацый, у якіх зацікаўлена польскае кіраўніцтва. Таму што менавіта праз правакацыі Польшча спрабуе павысіць сваю значнасць у рэгіёне, градус увагі, асабліва з боку свайго саюзніка - ЗША. Так, як Вашынгтон усё больш канцэнтруе свае сілы і інтарэсы ў Паўднёва-Усходняй Азіі ў процістаянні з КНР. Таму вельмі цяжка прагназаваць, якія правакацыі і якія дзеянні афіцыйная Варшава гатова ажыццяўляць, каб захоўваць сябе ў полі зроку свайго саюзніка", - адзначыў эксперт.
"Мы бачым спробы абвастрыць сітуацыю, спробы ўчынення актаў агрэсіі з боку Польшчы ў адносінах да Беларусі. Гэта адбываецца ўсё праз мілітарызацыю, праз фармаванне розных узброеных падраздзяленняў літаральна за 40 км ад Беларусі, што выклікае ў нас трывогу. Таму што такія дзеянні не могуць разглядацца як дзеянні мірнага характару. Яны, наадварот, будуць садзейнічаць павышэнню градуса мілітарызацыі рэгіёна і павелічэнню розных правакацый, у якіх зацікаўлена польскае кіраўніцтва. Таму што менавіта праз правакацыі Польшча спрабуе павысіць сваю значнасць у рэгіёне, градус увагі, асабліва з боку свайго саюзніка - ЗША. Так, як Вашынгтон усё больш канцэнтруе свае сілы і інтарэсы ў Паўднёва-Усходняй Азіі ў процістаянні з КНР. Таму вельмі цяжка прагназаваць, якія правакацыі і якія дзеянні афіцыйная Варшава гатова ажыццяўляць, каб захоўваць сябе ў полі зроку свайго саюзніка", - адзначыў эксперт.
Пётр Пятроўскі звярнуў увагу на парадаксальную сітуацыю.
"Краіны НАТА ў пераважнай сваёй большасці дэкларуюць пашырэнне каштоўнасцей правоў чалавека. І яны ў імя іх праводзілі акты агрэсіі ў Лівіі, Іраку, Сірыі, успомнім Арабскую вясну. Фактычна ў імя гэтых правоў чалавека яны забівалі мясцовых жыхароў, знішчалі іх дзяржавы, мір і стабільнасць. Цяпер мы бачым, што з разбураных імі ж дзяржаў мясцовыя жыхары мігрыруюць у тыя краіны, якія так крычалі аб правах чалавека і лібералізме, - падкрэсліў ён. - Другі парадокс у тым, што цяпер гэтыя так занепакоеныя правамі чалавека краіны закрываюць вочы на правы чалавека альбо ўдзельнічаюць у іх парушэнні ў адносінах да гэтых мігрантаў. Мы гэта бачым. Гэта значыць калектыўны Захад дыскрэдытаваў сябе ў тым, што ён з`яўляецца цэнтрам абароны правоў чалавека. Для яго правы чалавека - гэта не больш чым ідэалагічны жупел, пад шыльдай якога яны ўмешваюцца ў іншыя краіны, якія займаюцца агрэсіяй і экспансіяй неакаланіяльнага толку. Калектыўны Захад не проста парушае правы чалавека, а ён проста плюе на іх і гатовы выкарыстоўваць танкі супраць звычайных мігрантаў, якія спрабуюць знайсці прытулак у краінах ЕС".
"Краіны НАТА ў пераважнай сваёй большасці дэкларуюць пашырэнне каштоўнасцей правоў чалавека. І яны ў імя іх праводзілі акты агрэсіі ў Лівіі, Іраку, Сірыі, успомнім Арабскую вясну. Фактычна ў імя гэтых правоў чалавека яны забівалі мясцовых жыхароў, знішчалі іх дзяржавы, мір і стабільнасць. Цяпер мы бачым, што з разбураных імі ж дзяржаў мясцовыя жыхары мігрыруюць у тыя краіны, якія так крычалі аб правах чалавека і лібералізме, - падкрэсліў ён. - Другі парадокс у тым, што цяпер гэтыя так занепакоеныя правамі чалавека краіны закрываюць вочы на правы чалавека альбо ўдзельнічаюць у іх парушэнні ў адносінах да гэтых мігрантаў. Мы гэта бачым. Гэта значыць калектыўны Захад дыскрэдытаваў сябе ў тым, што ён з`яўляецца цэнтрам абароны правоў чалавека. Для яго правы чалавека - гэта не больш чым ідэалагічны жупел, пад шыльдай якога яны ўмешваюцца ў іншыя краіны, якія займаюцца агрэсіяй і экспансіяй неакаланіяльнага толку. Калектыўны Захад не проста парушае правы чалавека, а ён проста плюе на іх і гатовы выкарыстоўваць танкі супраць звычайных мігрантаў, якія спрабуюць знайсці прытулак у краінах ЕС".
