Dzisiejsze stado białowieskich żubrów wywodzi się od samca - Borusse - oraz samic o imionach Biserta i Biskaya, które w 1929 r. i w 1930 r. przywieziono do Białowieży z ogrodów zoologicznych w Niemczech i Sztokholmie. Hodowla rozpoczęła się we wrześniu 1929 r. W latach 1920-28 w Puszczy Białowieskiej nie było żubrów, choć w XIX w. było ich rekordowo dużo - 1,8 tys. W czasie I wojny światowej zabijano je dla mięsa.

W 1924 roku w Puszczy Białowieskiej powstało nadleśnictwo "Rezerwat", które było początkiem Białowieskiego Parku Narodowego. Żubr jest symbolem tego parku. W ramach prac nad uratowaniem gatunku (restytucji), pierwsze żubry wypuszczono na wolność w Puszczy Białowieskiej w 1952 roku.

Dziś naukowy oceniają zgodnie, że odtworzenie populacji żubra i przywrócenie go naturze udało się, ale mają różne spojrzenia na to, jak postępować z żubrem. Na świecie jest obecnie ok. 5 tys. żubrów, z czego ok. 500 w polskiej części Puszczy Białowieskiej i jest to największe wolno żyjące stado tych zwierząt.

Jak powiedział dyrektor Instytutu Biologii Ssaków PAN w Białowieży dr hab. Rafał Kowalczyk, największym zagrożeniem dla żubrów są choroby i pasożyty (np. w Bieszczadach odstrzelono całe stado z powodu gruźlicy, istnieje zagrożenie wirusową chorobą błękitnego języka).

"Jednym z ważnych problemów w ochronie żubra jest ograniczona przestrzeń dla gatunku. Żubr jest największym lądowym zwierzęciem Europy, potrzebującym dużych przestrzeni" - mówił Kowalczyk. Według niego potencjalnym miejscem dla żubrów są np. tereny po byłych poligonach.

26 września 2014, Białystok