Уваход Гасподні ў Іерусалім — хрысціянскае свята, асноўнай нагодай да святкавання якога стаў момант уваходу Ісуса Хрыста ў Ерусалім, які адбыўся роўна за тыдзень да яго смерці на крыжы.
Тады народ Ерусаліма сустракаў яго як асобу царскай крыві. Свята адносіцца да ліку двунадзесятых.
Днём імпрэзы лічаць апошнюю нядзелю перад Вялікаднем, ці інакш «тыдзень вайі» (Вайя — ад грэцкага «галінка»), ад назвы якой і пайшла другая назва свята — Вербніца, так як жыхары Ерусаліма сустракалі Хрыста з галінкамі пальмы, у праваслаўі і каталіцтве гэты сімвал радасці замянілі на вярбу.
Момант ўваходу Езуса ў Ерусалім апісаны ў шэрагу Евангелляў, згодна з якімі Гасподзь пад’язджаў да гары Аліўнай на асле, у той час як яго суправаджала маса людзей, якія высцілалі яго шлях галінамі і вопраткай. Падобна сустрэчы цара, перад Езусам неслі пальмавыя галіны.
Царква трактуе гэтую падзею як самаахвяраванне Госпада за грахі свету, а таксама як выкананне вызначанага прароцтва пра царскія служэнні Хрыста.
У гэты дзень вернікі стаяць на набажэнстве з асвечанымі ў храме галінкамі вербаў і запаленымі свечкамі ў руках, сустракаючы нябачнага будучага Хрыста. Пасля чытання Евангелля святары акрапляюць галіны святой вадой. Звычайна акрапленне паўтараецца ў сам дзень свята, пасля літургіі.
Ветка вярбы сімвалізуе перамогу жыцця над смерцю — Уваскрасенне Гасподняе. Свянцоныя галінкі вярбы прынята захоўваць увесь год як крыніца гаючай сілы. Па народным павер’і, вярбе прыпісвалася магічная сіла ўплываць на абрашэнне палёў і лугоў. Лічылася таксама, што вярба валодае здольнасцю надзяляць здароўем і энергіяй людзей, засцерагаць іх ад захворванняў і нячыстай сілы. Вярбе прыпісвалася таксама сіла ахоўваць хаты ад пажараў, нівы — ад граду, спыняць буру, распазнаваць ведзьмакоў і ведзьмаў, выяўляць скарбы. Завушніцы вярбы прызнаваліся нададзенымі гаючай сілай: іх давалі ёсць бясплодным жанчынам.
Звязда, 13 красавіка 2014
