«За апошнія сотні мільёнаў гадоў акружнасць нябеснага цела зменшылася прыкладна на 50 м, збольшага пад дзеяннем зямной гравітацыі і прыліўных сіл», — адзначылі навукоўцы.

Месяц усярэдзіне мае даволі высокую тэмпературу, яе ядро валодае расплаўленай абалонкай, што робіць яе схільнай да сейсмічнай актыўнасці. Па меры астывання яна сціскаецца, гэта значыць становіцца менш у памерах. У выніку астуджэнні на яе далікатнай паверхні з’яўляюцца надзвігавыя разломы і зморшчыны. Яны выклікаюць сейсмічныя ваганні, вядомыя як лунатрусы, якія становяцца ўсё больш рэгулярнымі.

Эксперты лічаць, што месяцатрусы могуць прадстаўляць патэнцыйную пагрозу для персаналу будучых пілатуемых місій і стварэння пастаянных станцый.

У 2019 годзе ў апублікаванай працы старшага навуковага супрацоўніка Цэнтра вывучэння Зямлі і планет Нацыянальнага музея паветраплавання і астранаўтыкі (ЗША) Тома Уотэрса гаворыцца, што навукоўцы атрымалі першыя доказы таго, што разломы на Месяцы становяцца ўсё больш актыўнымі з-за месяцатрусы і «некаторыяз іх быць даволі моцнымі, каля пяці балаў па шкале Рыхтэра».

Звязда, 8 лютага 2024