Вставить в блог

Скопируйте следующий код для вставки в Ваш блог

<div><a href="http://belarus.kz"><img src="http://belarus.kz/images/01_logo.gif" border="0"></a> Герой Савецкага Саюза Васіль Іванавіч Казлоў - партыйны і дзяржаўны дзеяч БССР, адзін з арганізатараў і кіраўнікоў <img width="227" height="326" align="left" src="/xinha/plugins/ExtendedFileManager/demo_images/kazlou.jpg" alt="Васіль Казлоў" title="Васіль Казлоў" style="margin: 6px; padding: 6px;" />партызанскага руху ў гады Вялікай Айчыннай вайны на тэрыторыі Беларусі. Нарадзіўся Васіль Іванавіч у сялянскай сям`і 8 лютага 1903 года ў вёсцы Заграддзе Жлобінскага раёна Гомельскай вобласці. Савецка-польская вайна забрала жыццё бацькі Івана Трафімавіча (калі Васілю было ўсяго 17 гадоў), а Вялікая Айчынная - жыццё маці Марыі Іванаўны, братоў Уладзіміра, Паўла і шматлікіх блізкіх. Родную вёску напаткаў лёс Хатыні - яе спалілі фашысты. Свой працоўны шлях Васіль Іванавіч пачаў у 14 гадоў, менавіта ў гэтым узросце ён стаў працаваць чорнарабочым на Жлобінскай чыгунцы. У 20 гадоў ён атрымаў запатрабаваную ў тыя гады спецыяльнасць слесара і стаў працаваць у паравозным дэпо. У гэты час ён сустрэў дзяўчыну, якую пакахаў. У хуткім часе яны справілі вяселле. У 1925 годзе ў маладой сям`і нарадзілася дачка Вольга. Пазней сям`я зноў папоўнілася - нарадзілася дачка Тамара. З 1925 па 1927 год Васіль Іванавіч служыў у Чырвонай Арміі ў 5-м чыгуначным палку ў Віцебску. З 1928 года знаходзіўся на партыйнай рабоце ў Жлобінскім, Старобінскім і Чэрвеньскім раёнах Мінскай вобласці. Працаваў Васіль Іванавіч інструктарам райвыканкама, партаргам калгаса, з 1934 года дырэктарам Старобінскай машынна-трактарнай станцыі (МТС), якая ў тыя гады знаходзілася ў вёсцы Кулакі. Ён арганізаваў курсы механізатараў і стварыў першую на Палессі брыгаду трактарыстаў. Быў сакратаром Старобінскага і Чэрвеньскага райкамаў партыі. Штодзённыя клопаты і добрасумленная праца сталі падставай для ўзнікнення легенд пра Васіля Казлова, а дзеці гулялі ў "дырэктара МТС". У 1933 годзе Васіль Казлоў скончыў Камуністычны ўніверсітэт у Мінску. У 1940 годзе быў вылучаны на пасаду намесніка старшыні Савета Народных Камісараў БССР, потым у сакавіку 1941 года быў выбраны сакратаром Мінскага абкама КП(б)Б. З першых дзён Вялікай Айчыннай вайны рашэннем ЦК КП(б)Б В.І.Казлоў быў пакінуты ў тыле праціўніка для арганізацыі партызанскага руху на тэрыторыі Мінскай вобласці. Аб пачатку вайны Казлоў успамінае ў сваёй кнізе-мемуарах "Людзі асобага складу": "Цяжка не толькі апісаць, але нават уявіць тую самаадданасць, з якой салдаты і афіцэры Савецкай Арміі абаранялі яшчэ ў першыя дні вайны подступы да Мінска. Кожны дзень нашы адважныя байцы знішчалі тут па некалькі соцень варожых танкаў, тысячы гітлераўцаў знайшлі сабе тут магілу... У тыя дні Савецкае інфармбюро паведаміла, што толькі за 27 чэрвеня на Мінскім напрамку было знішчана да трохсот танкаў 39-га танкавага корпуса праціўніка... Трэба было неадкладна прыняць усе магчымыя меры для таго, каб выратаваць людзей і матэрыяльныя каштоўнасці, трэба было абараняць і ахоўваць горад. Ахоўваць яго ад многіх небяспечнасцей: ад паветраных налётаў, ад варожых дэсантнікаў, ад розных шпіёнаў і дыверсантаў, сігнальшчыкаў і падпальшчыкаў. А галоўнае - не дапусціць панікі, неарганізаванасці", "... пад вечар 26 чэрвеня ў Мінску ўжо мала хто заставаўся: усе арганізацыі і ўстановы выехалі, мужчыны, прыгодныя да ваеннай службы, пайшлі на фронт, большасць жа грамадзянскага насельніцтва была накіравана на ўсход па Маскоўскай і Магілёўскай магістралях. Усё, што можна было вывезці за такі кароткі час, было вывезена". У ліпені 1941 года В.І.Казлоў быў назначаны першым сакратаром Мінскага падпольнага абкама КП(б)Б. Зімой 1941-1942 гадоў кіраваў баявымі аперацыямі партызан па разгроме гарнізонаў праціўніка ў вёсках Кузьмічок, Пасталы, Доўгае. Са стварэннем Цэнтральнага штаба партызанскага руху, у сакавіку 1942 года, адначасова быў назначаны камандзірам Мінскага партызанскага злучэння. Яго асабістая мужнасць, храбрасць служылі прыкладам для партызан у іх баявых дзеяннях. Па ініцыятыве падпольнага абкама партыі, якім кіраваў Казлоў на востраве Зыслаў, што знаходзіцца ў Любанскім раёне, быў пабудаваны першы на акупіраванай тэрыторыі ваенны аэрадром, які адыграў важную ролю ва ўзмацненні барацьбы супраць фашыстаў і звязаў паміж сабой партызанскія злучэнні Украіны, Прыбалтыкі, Чэхіі, Славакіі, Польшчы. У мемуарах Казлоў апісвае неабходнасць аэрадрома так: "Патрэбнасць у гэтым наспела летам сорак другога года, - заставацца больш без аэрадрома было немагчыма, а аэрадром патрэбны быў такі, які меў бы рэспубліканскае значэнне. У нас ужо добра наладзіліся радыё і жывая сувязь з Вялікай зямлёй, часта прыляталі ў партызанскі край самалёты, але прызямліцца ім не было дзе. Лётчыкі скідвалі нам грузы, але не ўсё, прысланае такім чынам, мы маглі атрымаць. Бывалі выпадкі, калі старанна ўпакаваная зброя і боепрыпасы траплялі ў балота або ў такі гушчар, што знайсці іх было нялёгка і некаторыя грузы не дасягалі мэты свайго прызначэння. Аэрадром дапамог бы нам яшчэ больш наблізіцца да Вялікай зямлі". Аб сваёй рабоце Васіль Іванавіч таксама піша: "Да 1 жніўня 1942 года толькі ў адным нашым злучэнні налічваліся тысячы чалавек - дзясяткі партызанскіх атрадаў і груп. Мы мелі вялікую колькасць вінтовак і аўтаматаў, ручных і станковых кулямётаў і каля двух дзясяткаў гармат. У нас былі такія сілы, што мы маглі аперыраваць ва ўсіх раёнах Міншчыны і Палесся, а таксама аказваць дапамогу партызанам іншых абласцей, асабліва заходніх абласцей Беларусі. Мы ўстанавілі кантакт з украінскімі і польскімі партызанамі... Да палавіны лета 1942 года атрадамі нашага злучэння былі знішчаны і выведзены са строю тысячы фашысцкіх салдат і афіцэраў. Мы пусцілі пад адхон тры варожыя бронепаязды, пяцьдзясят восем эшалонаў з жывой сілай і тэхнікай, разбурылі пятнаццаць чыгуначных мастоў, восемдзесят шашэйных, разбілі 147 аўтамашын, разграмілі сто дваццаць фашысцка-паліцэйскіх гарнізонаў і ўчасткаў, спалілі трыццаць нафтабаз, знішчылі абсталяванне на дваццаці смалакурных заводах". На акупіраванай тэрыторыі выходзілі друкаваныя падпольныя газеты. Пазней быў наладжаны выпуск цэнтральных газет "Звязда" і "Чырвоная змена". Слава аб храбрасці сыноў Беларусі разносілася вельмі далёка, нават нямецкія дзеці гулялі ў "савецкіх партызан". У кнізе "Людзі асобага складу" Казлоў расказвае: "У вёсках немцы вывесілі загады, у якіх абяцалі па 5 тысяч марак за кожнага партызана - жывога або мёртвага. Пад пагрозай расстрэлу немцы забараняюць сялянам хадзіць у лес у грыбы і ягады. Але загады, пагрозы і зверствы не дапамагаюць. Беларускі народ падтрымлівае партызан". Летам 1942 года Васіль Казлоў прымаў удзел у аперацыі па разгроме буйнога апорнага пункта ў Глускім раёне. За праяўленую доблесць Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 1 верасня 1942 года Васілю Іванавічу Казлову прысвоена званне Героя Савецкага Саюза. З верасня 1942 года ён знаходзіўся ў Маскве, працаваў у Цэнтральным штабе партызанскага руху. У ліпені 1943 года вярнуўся ў Беларусь і зноў узначаліў Мінскае партызанскае злучэнне, якім кіраваў да вызвалення вобласці ў ліпені 1944 года. У 1943 годзе яму прысвоена званне генерал-маёра. Мала хто ведае, але пасля вайны менавіта Казлоў "прабіваў" у Маскве рашэнне аб выдзяленні сродкаў на ўзвядзенне ў Салігорску першага, а потым і другога калійнага камбінатаў. У горадзе будавалася жыллё з апярэджаннем чаргі. Калі іншыя гарады мелі патрэбу ў прадуктах харчавання і прамтаварах, салігорскія прылаўкі былі перапоўнены мяса-малочнымі прадуктамі. Зарплата шахцёраў была недасягальнай для іншых галін. Самыя знакамітыя артысты і спевакі, тэатры і ансамблі Саюза лічылі за гонар выступіць перад працаўнікамі ўдарнай новабудоўлі. За ўсім гэтым стаяў мудры, энергічны чалавек, які перажываў за сваю справу, - Васіль Іванавіч Казлоў. Клопат аб умацаванні краіны, дабрабыце людзей быў сэнсам яго жыцця. Вядомасць і павага ў народзе далі магчымасць Казлову пасля вайны займаць высокае становішча ў кіруючых органах рэспублікі. З 1944 па 1948 гады ён знаходзіўся на пасадзе 1-га сакратара Мінскага абкама і гаркама КП(б)Б. Быў нязменным дэпутатам Вярхоўнага Савета СССР з 1946 года і Вярхоўнага Савета БССР з 1947 года. З 1948 па 1967 гады з`яўляўся Старшынёй Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР, намеснікам Старшыні Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР. У 1966 годзе ўвайшоў у склад ЦК КПСС. Узнагароджаны Залатой Зоркай Героя Савецкага Саюза, пяццю ордэнамі Леніна, ордэнам Чырвонага Сцяга, двума ордэнамі Айчыннай вайны 1-й ступені, ордэнам Працоўнага Чырвонага Сцяга і многімі медалямі. Памёр Васіль Іванавіч Казлоў 2 снежня 1967 года. Пахаваны ў Мінску на Усходніх ("Маскоўскіх") могілках. Памяць Беларускі дзяржаўны музей гісторыі Вялікай Айчыннай вайны беражліва захоўвае памяць пра гэтага выдатнага чалавека. У экспазіцыі залы "Зараджэнне партызанскага руху" размяшчаецца комплекс асабістых рэчаў, прысвечаны дзейнасці Васіля Іванавіча Казлова ў гады Вялікай Айчыннай вайны. Імем Васіля Казлова названы вуліцы ў Мінску, Жлобіне і Салігорску, электратэхнічны завод у Мінску, а таксама гімназія нумар 8 г.Жлобіна, сярэдняя школа нумар 5 г.Салігорска. У салігорскай школе ёсць музей, на яе тэрыторыі ўстаноўлены бюст В.І.Казлова. Васіль Іванавіч напісаў некалькі мемуарных твораў. Сярод іх: "Верны да канца", "Людзі асобага складу", "Сэнс яго жыцця". Кнігі былі надрукаваны, акрамя СССР, у Кітаі, Германіі, Польшчы, Чэхаславакіі. Матэрыял аналітычнай споведзі В.І.Казлова і сам яго вобраз былі выкарыстаны ў творах Міхася Лынькова, Анатоля Астрэйкі, Аляксея Кулакоўскага і іншых пісьменнікаў. Дакументы асабістага фонду Васіля Іванавіча адлюстроўваюць яго службовую, грамадска-палітычную і творчую дзейнасць. Гэта дакументы аб яго ўдзеле ў выбарах у розныя органы ўлады саюзнага і рэспубліканскага значэння, знаходжанні ў складзе розных дэлегацый у замежных дзяржавах, дакладныя запіскі, даведкі, прапановы, падрыхтаваныя В.І.Казловым у час работы на пасадзе Старшыні Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР, выступленні, інтэрв`ю, кнігі, рукапісы, перапіска, фатаграфіі. Найбольш шырока прадстаўлены дакументы перыяду Вялікай Айчыннай вайны. Гэта баявыя загады, справаздачы, схемы-планы баявых аперацый, імянныя спісы партызанскіх атрадаў. Таксама ёсць успаміны партызан і ўдзельнікаў Мінскага падполля. <a target="_blank" href="http://www.belta.by/">БЕЛТА</a>, 13 чэрвеня 2014 Ссылка на источник:<a href="">Васіль Казлоў</a></div>

КонтактыЗаконодательствоНаши баннерыДобавить в избранноеПолезные ссылкиО проекте

Разработка сайта: веб-студия творческой группы "Весна".

Сделано Весной