Вставить в блог

Скопируйте следующий код для вставки в Ваш блог

<div><a href="http://belarus.kz"><img src="http://belarus.kz/images/01_logo.gif" border="0"></a> У сярэднім слове загалоўка можна проста пераставіць месцамі літаркі — і атрымаецца тое самае, толькі ўжо не так прэтэнцыёзна. А нам якраз прэтэнцыёзнасць тут патрэбна. Бо падарожжа не абы-куды.
 <span tabindex="-1" data-cke-widget-wrapper="1" data-cke-filter="off" class="cke_widget_wrapper cke_widget_inline cke_image_nocaption cke_widget_selected" data-cke-display-name="изображение" data-cke-widget-id="3" style="line-height: 0; position: relative; outline: none; display: inline-block;"> <span class="cke_reset cke_widget_drag_handler_container" style="position: absolute; width: 15px; height: 0px; left: 0px; opacity: 0.75; transition: height 0s 0.2s; line-height: 0; top: -15px; background: url("//cdn.ckeditor.com/4.4.3/full-all/plugins/widget/images/handle.png") rgba(220, 220, 220, 0.498039);"><img class="cke_reset cke_widget_drag_handler" data-cke-widget-drag-handler="1" src="" width="15" title="Нажмите и перетащите" height="15" draggable="true" style="cursor: move; width: 15px; height: 15px; display: inline-block;" />
 У нашай кухні на сцяне вісіць талерка з выявай палаца Сапегаў. Той найбольш знакамітай іх рэзідэнцыі, што ў Ружанах. Пабудаванай замест папярэдняй, што ад Гучы. Талерка сабе вісіць, а нам клопат: выбіраючыся ў доўгачаканае і з навуковай педантычнасцю распланаванае падарожжа-экспедыцыю ў наднёманскія вёскі Паніжаны, Горны, Глядавічы — на пошукі слядоў вядзьмарак і лекарак, якія жылі там паўтара стагоддзя таму, і загадкавых раслінак пад экзатычнымі назвамі зязюльчыны ручкі, казіныя бароды і шчасце, — мы чэрцім свой маршрут праз Ружаны, дзе ўжо былі і ўсё бачылі. І нават, між іншым, у тамтэйшыя сутарэнні спрабавалі спускацца.
 Хто б мог падумаць, што вяртацца на месцы ранейшых вандровак нас можа прымусіць насценная талерка — звычайная парцэлянка з архітэктурнай выявай. Але так ёсць: гэта яна, купленая некалькі гадоў таму і перавешаная ў кухню пасля рамонту, сагітавала нас на новы візіт у Ружаны, зноў да Сапегаў. Ну, і да Гучы ўжо заадно.
 Быў, значыць, такі архітэктар. Зваўся Санці, а Гучы — прозвішча, з дадаткам Ф`ярэнціна. Палац у Ружанах, створаны талентам Гучы, ніяк не магчыма нам сёння ўбачыць (бо разбурылі яго, а пазней на свой манер пераўзвялі розныя пепельманы ды нейманы, ды іншыя саксонскія муляры, якіх у ВКЛ панапрывозіў Аўгуст ІІ), але ўявіць — вельмі лёгка. У любым выпадку палац па праекце Санці Гучы Ф`ярэнціна выглядаў на свой час як архітэктурная звышнавіна і знаходка: не «замкнёным» (то бок, у літаральным сэнсе замкам, са схаваным ад вачэй дваром), а ўрачыста разгорнутым, «замкам навыварат», з шырока прасцёртымі «крыламі» і парадным уездам навідавоку.
 <span tabindex="-1" data-cke-widget-wrapper="1" data-cke-filter="off" class="cke_widget_wrapper cke_widget_inline cke_image_nocaption cke_widget_selected" data-cke-display-name="изображение" data-cke-widget-id="2" style="line-height: 0; position: relative; outline: none; display: inline-block;"> <span class="cke_reset cke_widget_drag_handler_container" style="position: absolute; width: 15px; height: 0px; left: -9999px; opacity: 0.75; transition: height 0s 0.2s; line-height: 0; background: url("//cdn.ckeditor.com/4.4.3/full-all/plugins/widget/images/handle.png") rgba(220, 220, 220, 0.498039);"><img class="cke_reset cke_widget_drag_handler" data-cke-widget-drag-handler="1" src="" width="15" title="Нажмите и перетащите" height="15" draggable="true" style="cursor: move; width: 15px; height: 15px; display: inline-block;" />
 Велічны і па сёння, і ў напаўразбураным стане пампезны, цэнтр як былой, так і сённяшняй архітэктурнай кампазіцыі называецца ўражліва проста. На дзіва проста. Як бакоўка ў сялянскай хаце — сенцы. Але ў гэтыя сенцы ўваходзілі спрэс магнаты. Бо гаспадарамі сенцаў былі Сапегі. Аблокі над гэтым мястэчкам плылі тады іншыя — бо выліліся з тых часоў мільярды снапоў дажджоў, халодных і цёплых, занудлівых, спорых і абнадзейвальных. Але сонца ў сапегаўскія вокны зазірала тое самае, якое свеціць нам цяпер па дарозе, прымушаючы апускаць сонцаахоўныя брылі нашага «шатла».
 Пасля Льва тут панавала шмат іншых Сапегаў. І калі б носьбіты гэтага прозвішча былі трошкі менш заліхвацкія ды амбіцыйныя, трошкі больш сціплыя і памяркоўныя, калі б не дражнілі крыўдлівую шляхту, калі б не ваявала яна з імі, калі б не разбурыла той палац па праекце Гучы... Але ў гісторыі заўсёды адбываецца тое, што адбываецца. У канцы XVІ стагоддзя шляхта разбурыла збудаванне Гучы, ваюючы з Сапегамі. Замак-палац пасля зноў будаваўся. Ужо ў навейшым стылі ракако. Тое, што мы бачым цяпер, — вынік працы Яна Самуэля Бекера, прыдворнага архітэктара новых, наступных Сапегаў — ужо з XVІІІ стагоддзя. Калі не лічыць узноўленых брамы і флігеля — напаўразбураны вынік. Бекер збудаваў тут і тэатр на сем куліс і дваццаць дзевяць ложаў (у два ярусы, па чатырнаццаць у кожным і з каралеўскай ложай у верхнім ярусе, пасярэдзіне), і канцылярыю наноў, і кардэгардыю, але шмат што з запланаванага не збудаваў. Бо Рэч Паспалітую падзялілі, бо адзін Сапега-гаспадар памёр, а другі — наступны, — не маючы такой хваткі, узяў ды аддаў палац суконшчыкам у арэнду.
 Не верыцца, але вось тут, у гэтай велічнай разрусе, яшчэ ў 1944-м працавала ткацкая фабрыка. Немцы, адступаючы, яе спалілі. І толькі ў 1965-м тут спыніўся выраб кафлі. Самай звычайнай, без выявы герба «Ліс».
 <span tabindex="-1" data-cke-widget-wrapper="1" data-cke-filter="off" class="cke_widget_wrapper cke_widget_inline cke_image_nocaption cke_widget_selected" data-cke-display-name="изображение" data-cke-widget-id="1" style="line-height: 0; position: relative; outline: none; display: inline-block;"> <span class="cke_reset cke_widget_drag_handler_container" style="position: absolute; width: 15px; height: 0px; left: -9999px; opacity: 0.75; transition: height 0s 0.2s; line-height: 0; background: url("//cdn.ckeditor.com/4.4.3/full-all/plugins/widget/images/handle.png") rgba(220, 220, 220, 0.498039);"><img class="cke_reset cke_widget_drag_handler" data-cke-widget-drag-handler="1" src="" width="15" title="Нажмите и перетащите" height="15" draggable="true" style="cursor: move; width: 15px; height: 15px; display: inline-block;" />
 Але сапегаўскую кафлю тут можна бачыць: яна, малайчынка, схавалася і чакала раскопак. І так сябе захавала, што здолела стаць экспанатам музея, размешчанага ў флігелі каля брамы. Тут жа, у флігелі, можна бачыць і посуд, якім у гэтым «доме» карысталіся (бачыць яго — усё роўна што быць сведкай візіту сюды ў 1644-м Уладзіслава ІV з Цэцыліяй-Рэнатай Аўстрыйскай. Бо як прымалі іх, караля з каралеваю і дваром, «што прыбылі ў Ражану з Жыровіц», дык, кажуць, ажно дзевяць дзён, не перастаючы, частавалі), і сапегаўскі гузік (належаў Аляксандру Сапегу, які памёр у 1793-м, і значыць, гузіку, трэба лічыць, не менш як дзвесце з «гакам»!), і... падлогу старой канцылярыі! Прама пад шклом, пад падлогай навейшага ўзроўню.
 * * *
 У вандроўку нас можа паклікаць што заўгодна: стомленасць ад штодзённай працы і прага новых уражанняў, жаданне весці «падарожны» блог і абавязак бацькоў паказваць дзецям гістарычна-культурную спадчыну, унутраны патрыятызм і паказная цікаўнасць... А бывае, што ў вандроўку кліча набытая раней памятка, звычайны папулярны сувенір. Пераглядзіце, спадарства, свае магніцікі. Можа, там, дзе вы ўжо былі, вас яшчэ нешта чакае?
 <span tabindex="-1" data-cke-widget-wrapper="1" data-cke-filter="off" class="cke_widget_wrapper cke_widget_inline cke_image_nocaption cke_widget_selected" data-cke-display-name="изображение" data-cke-widget-id="0" style="line-height: 0; position: relative; outline: none; display: inline-block;"> <span class="cke_reset cke_widget_drag_handler_container" style="position: absolute; width: 15px; height: 0px; left: -9999px; opacity: 0.75; transition: height 0s 0.2s; line-height: 0; background: url("//cdn.ckeditor.com/4.4.3/full-all/plugins/widget/images/handle.png") rgba(220, 220, 220, 0.498039);"><img class="cke_reset cke_widget_drag_handler" data-cke-widget-drag-handler="1" src="" width="15" title="Нажмите и перетащите" height="15" draggable="true" style="cursor: move; width: 15px; height: 15px; display: inline-block;" />
 <blockquote style="font-style: italic; font-family: Georgia, Times, "Times New Roman", serif; padding: 2px 8px 2px 20px; border-style: solid; border-color: #cccccc; border-width: 0px 0px 0px 5px; color: #333333; font-size: 13px; line-height: 20.8px;">
 Буркатанне сварлівай цётачкі
 Рэчы абсалютна не складаныя не толькі на першы, але і на другі, трэці, пяты, сто пяты пагляд; дзеянні, якія не патрабуюць не тое што асаблівых, а нават самых звычайных намаганняў; ідэі настолькі відавочна прыцягальныя, што дзіву трэба давацца, чаму дагэтуль не рэалізаваныя, — усё гэта, як будзённая практыка пераконвае, ёсць нешта немагчымае-неверагоднае. Непад`ёмнае, неабдымнае. Фантастычнае. Як на Марс паляцець. Хіба складана, ведаючы, што маці Марка Шагала трымала бакалейную лаўку, арганізаваць такую лаўку пры яго віцебскім доме-музеі і пасадзіць гандляваць у ёй жывую Фейгэ-Ітэ? (Апрануць у Фейгэ-Ітэ гандлярку сувенірамі і квіткамі? Або выдаваць за яе — гаспадыню! — экскурсаводку?) Кошт пытання — адрэз на сукенку. Вынік — айчынны турызм на ўзровень вышэй існуючага. Хіба доўга выкінуць з Нясвіжскай ратушы макет пісарчука і пасадзіць пісарчука сапраўднага, апранутага ў той жа строй? Тут кошт пытання — зарплата. Але хіба шкада яе выплачваць за сумленную працу?..
 А пры ружанскіх развалінах я даўно б пачала прадаваць сапяжанку.
 </blockquote>
 <blockquote style="font-style: italic; font-family: Georgia, Times, "Times New Roman", serif; padding: 2px 8px 2px 20px; border-style: solid; border-color: #cccccc; border-width: 0px 0px 0px 5px; color: #333333; font-size: 13px; line-height: 20.8px;">
 Рамантыкам
 Што ў ружанскім палацы найбольш нас уразіла? Ну, акрамя самога палаца, бо ён жа па-за канкурэнцыяй. Памятаючы пра насценную талерку, я сказала б, што сувенірная лаўка. Але... У адным з залаў музея размешчаны вялізны макет: якім палац быў і меўся быць далей, калі б усё інакш склалася. Гэтае пап`е-машэ накладаецца ва ўяўленні на каменны цуд за вокнамі музея — і ты лёгка-лёгка прымаеш усё як ёсць: вось ён, у зале музея, палац адноўлены, а там, за вокнамі, жывая даўніна. «Два ў адным», так бы мовіць. І табе не хочацца нічога ўзнаўляць і некага падбухторваць на гэтую, далібог, спрэчную справу. Ты проста ганарышся тым, што і ў цябе, тваёй краіны ёсць свой... ну, амаль што калізей.
 </blockquote>
 Падарожнічала Святлана ДЗЯНІСАВА Ссылка на источник:<a href="">Вандроўка ад Гучы</a></div>

КонтактыЗаконодательствоНаши баннерыДобавить в избранноеПолезные ссылкиО проекте

Разработка сайта: веб-студия творческой группы "Весна".

Сделано Весной