Вставить в блог

Скопируйте следующий код для вставки в Ваш блог

<div><a href="http://belarus.kz"><img src="http://belarus.kz/images/01_logo.gif" border="0"></a> Вельмі жаласная гісторыя, выкладзеная згодна з праўдай беларускім вершам. Блізка рэчкі Самацечкі камары таўкуцца, I "таўкачыкі" спяваюць і у скокі тнуцца: "Гэй, гоп, таўкачыкі, Гэй, гоп, асінавы, Ды работы Максімавы..." А Максім ляжыць на траўцы, сонна пазірае, Камарок за камарочкам да яго шыбае, I пясняр з усіх найлепшы ўжо звініць ля вуха, Як камарыка няўмысне загубіла муха.                      І Захісталася сасонка баравая, Затужыла дзяўчынанька маладая, Жартаўлівая пяюшка-сакатушка, А па імені - мушка-зелянушка: "Ой, чаму ж ды не судзілася мне долі, Што мяне і не сваталі ніколі? А пасагу прабагатага я маю: Куст шыпшыны ад краю і да краю, Шчэлка у яблыні - пры ветры каб хавацца, Лісць альховы - на ночку пакрывацца, Ды да краю поўны мёдам кацялішча 3 жалудзёвай вялізнай скарлупішчы. Калі гэты мёд у місачку кладзецца, Ажно сліна ў роце набярэцца". Як пачуў тыя жаласці камарык - Паскрабаў і насочак ён і тварык: "А чаму бы мне ды з ёй не пажаніцца? Пэўна, пойдзе, каб болей не журыцца. Хоць насаценькі я, шэры, хударлявы, Дык у скоках затое жа рухавы..." I схапіўся камарочак прыбірацца, Каб ля мушкі-пяюшкі увіхацца.                      II Прыляцела мушка дахаты,- Аж у яе камарык насаты. Сватоўя-хрушчы уссядаюць, 3 бацькам-маткай штось размаўляюць: "Мы - стральцы, шукаем куніцу, Не куніцу, але дзявіцу". Гаманілі болей гадзіны Ды гавораць так да дзяўчыны: "Ці да смаку наш госць багаты?" "Запытайце ў мамы і таты". Тут гарэлкай усё змацавалі, А пасля і заручын даждалі Браў жаніх ад мушкі-дзяўчыны Дарагі ручнік з павучыны, Што яна на траўцы сцяліла I на ясным сонцы бяліла. У нядзелю будзе вяселле. Захадзіў камар, як з пахмелля,- I пяе, і скача паціху, Ды як сыпне ураз "шырсцяніху": "Шырсцяніха, шырсцяніха мая. Пакахала камара-гультая. А камар не зважае на яе, Толькі лётае ды песні пяе".                      III Загудзела, расшумелася дубрава: Аб вяселлі ў дубраве стала слава. Як вянок на муху свацейкі надзелі, Ўсё навокала аж вочы праглядзелі. А калі бацькам журылася дзяўчына, Аж заплакала жаноцкая радзіна: "Ускланяюся татачцы і матачцы, Калі ўжо апрыкрыла ім у хатачцы. I чаму ж вы мяне гадавалі Ды ў чужую сямейку аддалі?" У каравайніцы вулітак запрасілі, I яны дзяжу на продзіў замясілі. Авадзень быў  камаровым старшым дружкай Й рассылался дробным макам перад мушкай. Матылькі - баяры, пчолачкі - баяркі - Спрытны, шпаркі, асабліва як да чаркі. А найстаршая баярачка-чмяліха Так спявала, аж баяр пабрала ліха: "Ой, багаты баяры, багаты, Ды забыліся ўзяць грашаняты. Хоць не шмат грашанят яны маюць, Дык затое свой гонар трымаюць: Хто капейку дае - грыўняй ліча яе, А хто грыўню паклаў - што рубля дараваў". А як сыпнулі-урэзалі музыкі, Дык узняўся разам гоман там вялікі. Чмель пузаты на басолі гучна грае, А на йскрыпцы ёмка пчолка падсякае. I знайшоўся мушанёнак нейкі малы, Што званіў-такі не кепска у цымбалы. Лоўка конікі у скоках выціналі, У гару стрыбалі, звонка падпявалі: "Камары скакаць Выракаюцца: Ногі доўгія - Паламаюцца". Гэтак скачуць - хто патроху, хто памногу. Нейкі конік адтаптаў чмялісе ногу. Госці спорна п`юць-ядуць да размаўляюць. А музыкі граюць, дыхту заўдаваюць. Ўмела муха на вяселле запрашаці, Ды над тое лепей ўмела частаваці. Усяго стаяла досыць для гасціны: Нават мёд быў і чмяліны і пчаліны. Хрушч вялізны так гарэлкі насмактаўся, Што зваліўся ды ў куточку высыпаўся. Восы у шатах чорных з жоўтымі стракамі Проста елі мушку злоснымі вачамі. А яна ля мужа скромненька сядзела I зялёненькай спаднічкай зіхацела. Мураўёўна нізка звесіла галоўку, Бо занадта зацягнулася ў шнуроўку. Ды як скрыкнула, як ахнула раптоўна: Ў кроплі дожджыка танула мураўёўна. Ўсё сцямнела, кроплі шпарка застукалі, У дупло, дзе мушка жыла, пападалі Пахаваліся ўсе госці у куточкі: Так спынілася вяселле сярод ночкі. А назаўтра ўсе, як толькі ўсталі зрання, Дык пайшлі да камара на баляванне. I былі яшчэ нарэшце перазовы, Каб не стала аб радзіне кепскай мовы.                      IV Абляцелі кветачкі Не ў пару. Невясёла шэраму Камару. Як пачаў ён параю 3 мушкай жыць - Давялося беднаму Патужыць. Не умее мушачка Працаваць, Толькі ўмее з хлопцамі Жартаваць; Ані выткаць кросенкі, Ані шыць, Ані стравы хораша Наварыць. Паштурхаў камарычак Галаву: "Як я з гэтай жонкаю Пражыву? Дзе я вочы, брацікі, Меў свае, Як сабе за жоначку Браў яе?" Паляцеў ён плакацца У лясок, Сеў на дуб зялёненькі Пад лісток. Пахіліў галовачку, Уздыхнуў, Песню сумна, жудасна Зацягнуў: "Выйду у поле ды разважу тое гора, Гэй, гаротнае, маркотнае! Ты шырока, маё полейка, Ад кусточка да кусточка разлягаешся, Ты глыбока, сэрца, краешся. Дзе цяпер я смерць сваю спаткаю: Ці ў моры, ці ў рэчцы, ці у ставочку, Што капытам пры дарозе быў прабіты I да краю буйным дожджыкам наліты?"                      V "Што за шум у бары ўчыніўся?" "А камарык там з дуба зваліўся." Грымнуў ён на зямлю з высакосці I пабіў-паламаў сабе косці. Цеслі дошкі з дубоў пілавалі, Габлявалі, труну майстравалі, Ўсю чырвонай кітайкай аббілі, Йстужкай чорнай з краёў адтачылі. Гэй, кладуць камара ў дамавіну, Сазываюць сяброў і радзіну. Камары над труной затрубілі Светлячкі лепей зорак свяцілі "Вы паціху, музыкі, зайграйце, Маё сэрца ўкрай не ўражайце!" Горка мушка-ўдава галасіла, Скорай смерці ў бога прасіла: "Мой мужочак, а мой камарочак, Ты падай мне з труны галасочак. Ах, ніхто над табой не заплача, Толькі хмарачка дробнымі дажджамі, Толькі мушачка горкімі слязамі". Палажылі дамоўку на мары, Паняслі праз лугі да папары. Ля дарогі магілу капалі I у ёй камара пахавалі, У сырую зямельку зарылі, Зверху насып вялікі, зрабілі. Людзі добрыя шляхам мінаюць, Шапкі нізка здымаюць, пытаюць: "Не іначай вяльможны вандроўнік,- Генерал, ці маёр, ці палкоўнік?" "Не, ляжыць тут камар-камарочак, У каторага з локаць насочак". Максім Багдановіч Ссылка на источник:<a href="">Мушка-зелянушка і Камарык-насаты тварык</a></div>

КонтактыЗаконодательствоНаши баннерыДобавить в избранноеПолезные ссылкиО проекте

Разработка сайта: веб-студия творческой группы "Весна".

Сделано Весной