Вставить в блог

Скопируйте следующий код для вставки в Ваш блог

<div><a href="http://belarus.kz"><img src="http://belarus.kz/images/01_logo.gif" border="0"></a><br /><br /><div><em>Былы малалетні вязень Асьвенціма гарадзенец <strong>Захар Тарасевіч</strong> дагэтуль носіць лягерны нумар на руцэ – 149801. Калі пачалася вайна, сям’я жыла ў вёсцы Лесіны Ўшацкага раёну Віцебскай вобласьці. Усе жыхары вёскі дапамагалі партызанам і падпольшчыкам.</em></div> 
  <div><em><br /></em></div> 
  <div><em>У 1943-м была карная апэрацыя, частку жыхароў вёскі расстралялі, астатніх пагналі ў канцлягер, распавядае Захар Тарасевіч:</em></div> 
  <div><br /></div> 
  <div>«Напэўна, няма іншай такой сям’і ў Беларусі, каб у Асьвенціме адразу 5 чалавек там засталося: маці, дзьве сястры (старэйшая сястра была цяжарная, у лягеры нарадзілася дзіця, пляменьнік-немаўлятка), брат… Адзін я застаўся ў жывых. І я пастаянна ежджу на паклон на гэтыя вялікія могілкі без магіл. Езьдзіў і на 50-годзьдзе вызваленьня, і на 55 гадоў, і на 60, на 65. І зараз вось складаю рэчы ў сумку». </div> 
  <div><br /></div> 
  <div>Захару Тарасевічу 81, але ён добра памятае ўсё, што адбывалася зь ягонай сям’ёй больш за 70 гадоў таму. Зь Беларусі ў Асьвенцім прыгналі 6 эшалёнаў: 5 – зь Віцебску і адзін – зь Менску. Праз браму Асьвенціму сям’я Захарэвічаў – маці і пяцёра дзетак – прайшлі 29 верасьня 1943 году. Выжыў у тым жудасным пекле толькі адзін 10-гадовы Захар. Вызвалілі яго 18 лютага 1945-га. Гэта ўжо стаўшы дарослым, Захар зразумеў, што насамрэч адбывалася ў лягеры сьмерці, якія там праводзіліся экспэрымэнты над людзьмі. </div> 
  <div><br /></div> 
  <div>У 1943 годзе ў Асьвенціме быў арганізаваны «Інстытут гігіены войскаў СС», які ачоліў лекар Ёзэф Мэнгеле па мянушцы «Доктар Сьмерць». Беларускіх дзетак, якіх прывезьлі ў Асьвенцім, не спалілі ў печы крэматорыю, як гэта рабілі з дарослымі, а разьмясьцілі ў жаночым бараку: </div> 
  <div><br /></div> 
  <div>«Выйшлі мы з вагонаў, дзеці былі наперадзе. І ён падышоў са сваёй сьвітай і кажа: «Паглядзіце на гэтых зьверанят: усе белазубыя, блакітнавокія, ніводнага дзіцяці ў акулярах». І ўпершыню ў Асьвенціме дзяцей не адправілі ў газавую камэру, а пачалі праводзіць досьледы. І ён так стараўся, што зь дзесяці дзетак у жывых заставаўся толькі адзін. Нас замацавалі за вайсковым шпіталем і бралі кроў. Кожную раніцу прыходзім – стаяць насілкі, накрытыя шэрай коўдрай. Карацей, выпампоўвалі ўсю кроў зь дзяцей». </div> 
  <div><br /></div> 
  <div>У дзевяцігадовага Захара за месяц кроў бралі 8 разоў. Ягоныя гадавалая сястра Антаніна і пяцігадовы брат Уладзімер ня вытрымалі жудасных экспэрымэнтаў, памерлі ў лягеры. Захару пашанцавала, яго перавялі ў польскі працоўны лягер Патуліцу, потым у дзіцячы канцлягер у Лодзь. Там ён даведаўся пра сьмерць маці і старэйшай сястры Аляксандры. З усіх шасьці Тарасевічаў, якія пабывалі ў «Інстытуце гігіены войскаў СС» у Асьвенціме, ацалеў толькі Захар. </div> 
  <div><br /></div> 
  <div>Пасьля вайны, у Барысаўскім дзіцячым доме, Захара знайшоў бацька, якому пашчасьціла ацалець у Асьвенціме і Бухэнвальдзе. Яны пераехалі на Гарадзеншчыну. Захар Тарасевіч атрымаў адукацыю, стаў інжынэрам-энэргетыкам, прайшоў шлях ад майстра да начальніка мэханізаванай калёны. </div> 
  <div><br /></div> 
  <div>Цяпер Захар Захаравіч Тарасевіч ачольвае Гарадзенскую арганізацыю вязьняў фашысцкіх канцлягераў. У Асьвенцім прыяжджае рэгулярна. </div> 
  <div><br /></div> 
  <div>У 1995 годзе ва ўрачыстасьцях з нагоды 50-годзьдзя вызваленьня Асьвенціму браў удзел Аляксандар Лукашэнка. Захар Тарасевіч узгадвае: </div> 
  <div><br /></div> 
  <div>«Калі было 50-годзьдзе вызваленьня, я сустракаўся з Аляксандрам Рыгоравічам мімаходзь. Калі скончылася афіцыйная частка і пачалося ўскладаньне вянкоў, Беларусь была першая, усклалі вянок, і побач быў столік з кнігай ганаровых гасьцей. Ён падышоў, каб зрабіць запіс, мы закрычалі: «Аляксандар Рыгоравіч!» Ён кажа: хлопцы, у мяне тут праграма напружаная, не магу я тут затрымацца, пагаворым дома». </div> 
  <div><br /></div> 
  <div>Дома так і не пагаварылі.</div> 
  <div><br /></div> 
  <div>Сёлета ў Асьвенцім выпраўляюцца паўтара дзясятка беларусаў – былых вязьняў Асьвенціму зь Віцебску і Горадні. З кожным годам іх становіцца ўсё менш.</div> 
  <div><br />Іна Студзінская <br /><a href="http://www.svaboda.org/" target="_blank">Радыё Свабода</a>, 26 студзеня 2015</div><br /><br />Ссылка на источник:<a href="">Вязень Асьвенціму Захар Тарасевіч: «Я пастаянна ежджу на паклон на гэтыя вялікія могілкі без магіл»</a></div>

КонтактыЗаконодательствоНаши баннерыДобавить в избранноеПолезные ссылкиО проекте

Разработка сайта: веб-студия творческой группы "Весна".

Сделано Весной