Калі ідуць на абардаж,
I поўніць полымя прасцяг
Да верху мачты - экіпаж
Цвікамі прыбівае сцяг.

Даўно здалася - нават сталь, -

I толькі зараз - мы памром
Пад сцягам, што ў прадонні хваль
Знікае разам з караблём.

Ў крыві краіны нашай бель,
Прыходзіць час смяротных сноў,
I нашай волі карабель, -
Няскораны, - ідзе на дно.

I сёння ў вечны наш працяг,
У неба на світанні дня
Уздымуць нас, як волі сцяг,
Якога й богу нельга зняць.