Я тады еду ў край сінявокі,
Там, дзе лугі, і лясы, і паляны,
Там, дзе жыццёвыя гояцца раны.
Тут у прыволлі, у цёплым зацішшы
Нарач на хвалях мяне закалыша,
Песняй птушынай сосны зазвоняць,
Добрыя людзі смутак разгоняць.
Тут адпачну я душою і целам,
Тут я ўбачу, як жыта паспела,
Тут я пачую, як травы шапочуць,
Сэрца нічога больш не захоча.
Сэрца застанецца толькі з табою,
Возера Нарач, месца святое…
Кoличество переходов на страницу: 822
| Версия для печати | Сообщить администратору | Сообщить об ошибке | Вставить в блог |
