Ціха шасціць пад нагамі,
Толькі дубы па-над Свіцяззю
Меднымі звоняць лістамі.
Вецер над хвалямі ўзносіцца,
Крыллі мацней распраўляе...
3 кронаў вячыстых, узрушаных
Лісце спадаць не жадае.
Прагна дубы прыглядаюцца
На зарунеўшыя гоні,
Даўнія дні ўспамінаючы,
Голле з лістамі гамоніць.
Постаць згадалі бунтарскую,
Рысы задумнага твару,
Думы паэта крылатыя,—
Тыя, што нішчылі хмары.
Нёс ён да сэрца народнага
Сэрца любові і ласкі,
Словы ён чуў беларускія,
Песні, паданні і казкі.
Чэрпаў з народнае мудрасці
Сказы аб горы і славе...
Колькі ў вянку яго песенным
Іх незабыўных, яскравых!
Колькі ў паэзіі закліку
Супраць прыгнёту і здзеку!
Помняць усюды Міцкевіча,
Бо палюбілі навекі.
Славяць палі Новагрудчыны
Генія мараў высокіх,
Чуюць дубы па-над Свіцяззю,
Чуюць натхнёныя крокі!
1955
Кoличество переходов на страницу: 1364
| Версия для печати | Сообщить администратору | Сообщить об ошибке | Вставить в блог |
