Усё спавіта цішынёй.
Гляджу — а ў ім паміж ракіт
Нябёс гайдаецца 6лакіт,
Ні то пад колер васілька,
Ні то пад вочы юнака.
Прыйшоў я ўвосень паглядзець -
Ужо лістоў гамоніць медзь,
I зашарэлася ўжо скрозь,
Здаецца, ўзрушыў хвалі хтось —
Разбегліся ва ўсе бакі,
Нібы на твары маршчакі.
Я быў і ўзімку ў месцы тым —
Пад пакрывалам ледзяным
Не чуць ані гамонкі хваль,
Завеі засланілі даль...
І возера часінай той
Заснула ў пене снегавой.
Але не век яму да сна,
Я знаю — ўзнімецца вясна,
І паміж хваль у цвеце дрэў
Пачне кружыць птушыны спеў,
І і ціхім люстры між ракіт
Зноў загайдаецца блакіт.
1954
Кoличество переходов на страницу: 1727
| Версия для печати | Сообщить администратору | Сообщить об ошибке | Вставить в блог |
