У хаце нявесты адбываўся таксама вельмі эмацыянальны абрад развітання нявесты з родным домам. Традыцыяй прадугледжвалася, каб маладая моцна плакала ў гэты момант, шмат разоў кланялася усім родным, сваякам, суседзям, разнастайным прадметам у хаце.

Само развітанне і вясельныя песні, што суправаджалі яго, аказвалі моцнае ўражанне на нявесту і ўсіх удзельнікаў вяселля. Маці або бацька падыходзілі да зяця, падавалі яму тонкі дубчык і казалі «Ня бі, сынок, маёй дачушкі кулаком, а бі гэтым дубчыкам».

Перад ад'ездам маладая тры разы кланялася ў бок чырвонага кута (покуці), бацьку і маці. У гэты час прысутныя спявалі песню:

Мой батыньку - саколіку,
Выраж мяне на століку.
Як ты сядзеш абедаці,
Будзеш на мяне паглядаці.

Маладая сыпала зерне ва ўсе бакі ў сенцах, у хаце і на двары. Калі яна была цнатлівай, то ўпрыгожвалі дугі калёс, падрыхтаваных да ад'езду, зелянінай, рознакаляровымі, ў тым ліку і чырвонымі, стужкамі.

Шафер выносіў пасаг нявесты, за які ён плаціў яе маці і сяброўкам, і ўсе ехалі да маладога.

Версия для печати

Сообщить администратору

Сообщить об ошибке

Вставить в блог