- Чуяце, як шчанюк заходзіцца?
- Чуем, - адказваюць ваўкі.
- Дык запомніце, - кажа Лесавік, - калі да года яго ня задушыце, дык ён вас тады ўсіх перадушыць.

Сказаў так і пагнаў далей воўчую зграю.

Пераначаваў на лузе ляснік, а назаўтра раненька пабег у вёску. Прыбег і давай пытацца у людзей, чый гэта шчанюк ўсю ноч навылет гаўкаў. Пытаўся, пытаўся - і дапытаўся. Прыходзіць нарэшце да гаспадара сабакі:

- Прадай мне свайго шчанюка.
-  Як жа я прадам яго, - не згаджаецца гаспадар, - калі ён такі ўдалы, як званок заліваецца...

Доўга ўпрошваў ляснік гаспадара і купіў-такі шчанюка - тры рублі за яго аддаў. Прывёў дахаты і адразу ў пограб схаваў. Карміў, а на вуліцу - ня выпускаў.

Мінуў год і аднаго дня выправіўся ляснік з маладым сабакам на паляванне. Знюхаў сабака ваўка -ўміг задушыў шэрага разбойніка. Ўбачыў мядзведзя - і мядзведзя задушыў. Натрапіў на ласіны след - і лася зарэзаў. Якую жыўнасць ня ўбачыць - не адпусціць жывою. Задушыць і кіне. Надушыў дзічыны - возам не забраць!

Прысеў ляснік адпачыць, а за спіною ў яго - трэсь, трэсь! Азірнуўся - стаіць побач Лесавік.

- Мусіць, ты летась падслухаў, - пытаецца, - што я наказваў ваўкам зрабіць з гэтым сабакам?

Бачыць ляснік - лепш адразу прызнацца:

- Вінаваты, падслухаў...

- Мне не шкада дзічыны, калі ты яе заб'еш і спажывеш, - кажа Лесавік - А вы ж душыце і кідаеце! Дык паслухай мяне... Каля тваёй вёскі ляжыць вялізны камень. Пад каменем закапаны скарб. Вазьмі яго сабе. А сабаку забі, бо ён усю жыўнасць задушыць у лесе. - Сказаў так Лесавік і знік, быцам яго і не было.

Паклікаў ляснік сабаку. Злажыўся - бэх! бэх! - і забіў са стрэльбы. Тады думае:  дай пагляджу, адкуль у сабакі такая сіла вялікая? Разрэзаў, паглядзеў. А ў сабакі ажно дванаццаць нырак!

Потым вярнуўся ў вёску, выкапаў ляснік пад каменем скарб. I зажыў з таго дня прыпяваючы.