https://www.kurs.kz/ - Курсы валют в обменных пунктах г. Алматы и других городах Казахстана
 


 





Найти
 
 


Анёл


"Анёл мой, пойдзем разам са мной, ты — наперадзе, а я — за табой" — менавіта так прагаворвае кожны з нас, пакідаючы прастору роднай хаты. Анёлам (з грэч. — веснік, пасланец, ганец) называлі пасланніка Нябёсаў, які прызначаны ахоўваць людзей ці асобнага чалавека. Яго лічаць пасрэднікам паміж Богам і чалавекам. У народнай культуры анёл уяўляўся маладым, прыгожым юнаком са светлымі доўгімі валасамі, які лётае над зямлёй на белых крылах. Часцей за ўсё ў народных уяўленнях анёл — нябачная істота, якая лунае над чалавекам.

Паводле народных павер'яў, зоркі — гэта акенцы, праз якія глядзяць на свет белыя анёлы. Колькі людзей на свеце, столькі і анёлаў. У кожнай жывой душы ёсць свой анёл-ахоўнік. Народзіцца чалавек — і новага анёла дасылае Бог берагчы яго ад грахоў, ад ашуканства нячыстай сілы. Зробіць анёл новае акенца, сядзе каля яго і назірае — не адводзіць вачэй ад даверанага яму сына зямлі. А сам кожную справу зямную ў кнігу нябесную запісвае. А людзям падаецца, што гэта ўсё зоры мігцяць! Памёр чалавек — зачыняецца акенца, падае яго зорка з нябёсаў на зямлю.

У народным асяродку найбольш распаўсюджаным было меркаванне аб тым, што душу ў нованароджанага ўкладае Гасподзь яшчэ ў час унутрывантробнага развіцця, а значыць, ужо на працягу ўсёй цяжарнасці дзіця ахоўвае яго анёл. не маглі людзі не заўважыць і не адзначыць той момант, калі дзіця пачынала рухацца ў жываце матулі. З гэтага моманту плод лічыўся адухоўленым, а значыць канчаткова набываў ад Творцы душу, а разам з ёй і анёла-ахоўніка.

Існавала і такое ўяўленне, што анёл да чалавека прылятае ў дзень яго нараджэння, з яго першым самастойным подыхам, вядзе яго па жыцці і ў момант смерці стаіць пры галаве, каб потым забраць яго душу да Бога на нябёсы.

Паўсюдна сярод усходніх славян існавала перакананне, што грудное дзіця — бязгрэшны чалавек, а таму — анёл Божы. У беларусаў дзіця, якое не магло яшчэ самастойна рухацца, называлі "анёлак".

Лічылася, што дзіця "размаўляе" з анёламі да таго часу, пакуль у яго не зарасце радзімец. Пасля гэтага дзіця ўжо не памятае, што яму распавялі анёлы, і пачынае размаўляць з людзьмі.

Пра чалавека, які трапляў у складаныя жыццёвыя становішчы і выходзіў з іх з гонарам, заставаўся жывым, казалі, што ў яго моцны анёл-ахоўнік.

Па народных уяўленнях, у кожнага чалавека ёсць свой анёл і свой злы дух. Яны пастаянна спрачаюцца паміж сабой, адзін дапамагае, другі — шкодзіць: анёл ахоўвае ад ліха, а нячысцік схіляе да грахоў.

Добры дух, добры анёл знаходзіцца над правым плячом чалавека. Злы дух — над левым плячом. Таму ў абрадах, якія выконвалі ачышчальную функцыю, усе дзеянні неабходна было выконваць на левы бок і праз левае плячо: тройчы плюнуць, каб не сурочылі; выліць гарэлку, якую прапаноўваюць выпіць маладым, калі яны вярталіся ў дом бацькоў пасля вянчання; каб не было сварак у сям'і, праз левае плячо трэба было тройчы перакінуць крыху солі і г.д.

Нашы продкі лічылі, што ў час сну чалавека "ахоўваюць" анёлы-ахоўнікі: яны гуляюць па хаце і пужаюць нячыстую сілу. Таму ўвечары ў хаце неабходна было абавязкова падмесці падлогу, каб "анёлам было чыста гуляць".

Аксана Катовіч, Янка Крук.
Звязда


 

Кoличество переходов на страницу: 1405


Комментарии