У сымволiцы сямейных абрадаў "мост" набываў асаблiва важнае значэнне. Ён быў тым няўлоўным памежжам, у прасторы якога якраз i адбываўся рытуальны пераход. "Масцiць масты" — адна з абавязковых умоў выканання розных абрадавых дзеянняў, святочных варожбаў.

Калi храм, у якiм будзе вянчацца пара, знаходзiўся ў суседняй вёсцы, то маршрут вясельнага картэжа дадому пракладвалi такiм чынам, каб ён праехаў праз тры, а ў некаторых выпадках i праз сем мастоў. Пры гэтым iснавала павер'е, што праз гэтыя масты жанiх таксама павiнен быў перанесцi нявесту на руках, а яна тым часам павiнна была кiнуць у ваду свой пояс, хусцiну або яшчэ што-небудзь са сваiх рэчаў, каб шлюб быў шчаслiвым.

Існавала i такое павер'е: каб нявеста лёгка нарадзiла першае дзiця, яна павiнна была перайсцi цераз ручай або рэчку па мосце i сказаць наступныя магiчныя словы: "Як ручай прайшла, падол не замачыла, так i дзiця нараджу — не пачую".

Калi жанчына ўпершыню пераходзiла мост са сваiм дзiцем, то абавязкова павiнна была кiнуць у ваду якую-небудзь "ахвяру": манетку, хусцiнку або скарынку хлеба. Гэта рабiлася для таго, каб у жыццi з гэтым дзiцем не адбылося нiчога кепскага (не ўтапiўся, не напала бяссоннiца, каб добрым было здароўе).

Нашы продкi лiчылi, што душы памерлых трапляюць на "той" свет з дапамогай маста, якi пралягае праз вогненную раку. Калi чалавек быў праведнiкам, то мост будзе зручным, шырокiм, калi ж грэшнiкам, то мост ператворыцца ў мост-гойданку, часам танейшы за чалавечы волас.

Бачыць у сне, што сам цi якi-небудзь iншы чалавек пераходзiць па мосце, тлумачылася ў народных соннiках як пераход у iншы свет.

Мост стаў рытуальным месцам для лячэння некаторых хваробаў. Чалавека прыводзiлi або прыносiлi да маста, каб выканаць над iм спецыяльныя рытуальныя дзеяннi i пакiнуць ("змыць") на мосце або пад iм хваробу.

Здаўна iснавалi забароны выходзiць на мост пасля захаду сонца, а таксама ў святочныя днi, напрыклад, на Русальным тыднi.